Οι κυρίαρχες ιδεολογίες.Τι είναι η ιδεολογία;


Για να χαρακτηριστεί μια θεωρία ως ιδεολογία, θα πρέπει να επιχειρεί να δώσει λύσεις στο βασικό πρόβλημα που απασχολεί μια ανθρώπινη κοινωνία και είναι αυτό της επιβίωσης. Πρώτα απαντάς στο πρόβλημα της επιβίωσης και κατόπιν τοποθετείσαι στα δευτερεύοντα. Όλες λοιπόν οι ιδεολογίες θα πρέπει υποχρεωτικά να "απαντάνε" στα εξής θεμελιώδη ερωτήματα:
Πώς θα επιβιώσουμε ως κοινωνία ανθρώπων με διαρκείς και μόνιμες ανάγκες;
Ποιοι θα διαχειρίζονται το απαραίτητο για την επιβίωση κεφάλαιο και με ποιους όρους;
Ποιοι θα εργάζονται σ' αυτό το κεφάλαιο και με ποιους όρους;
Ποιο είναι το "κάτι" παραπάνω από την απλή επιβίωση, το οποίο μπορεί να προσφέρει μια ιδεολογία σε σχέση με κάποια άλλη; 
Καπιταλισμός.
Καπιταλισμός είναι εκείνη η ιδεολογία, η οποία στο ύψιστο ση­μείο της θέλει το σύνολο του υπάρχοντος κεφαλαίου να βρίσκεται σε χέρια ιδιωτών. Θέλει τα μέσα παραγωγής και διανομής των προϊόντων στην αγορά να βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών. Ως ιδεο­λογία αναγνωρίζει καί τις τρεις μορφές του κεφαλαίου και τις προ­στατεύει με όλα τα μέσα. Ως ιδεολογία αναγνωρίζει τη λειτουρ­γία του εμπορίου σαν ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Έμπο­ροι διακινούν τα προϊόντα μέσα στην αγορά του.
Ο καπιταλισμός είναι η αγαπημένη ιδεολογία της κεφαλαιο­κρατίας-"τοξοτών", εφόσον της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει τα πάντα. Της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει απόλυτα την αγορά και να διαπραγματεύεται με τους δικούς της όρους τις παροχές της προς το εργατικό δυναμικό. Της δίνει επίσης τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί την ίδια την εξουσία με τρόπο που να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.
Κομμουνισμός.
Ο κομμουνισμός είναι εκείνη η ιδεολογία, η οποία αποτελεί τον απόλυτο αντίποδα του καπιταλισμού. Στο ύψιστο σημείο της θέλει το σύνολο του κεφαλαίου να βρίσκεται στα χέρια του κράτους. Αναγνωρίζει επίσης καί τις τρεις μορφές του κεφαλαίου και τις προστατεύει με όλα τα μέσα. Δεν αναγνωρίζει τη λειτουργία του εμπορίου σαν ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Κοινοί εργα­ζόμενοι διακινούν τα προϊόντα μέσα στην αγορά του.
Ο κομμουνισμός είναι η αγαπημένη ιδεολογία της εργατικής τάξης-"περιπατητών" εφόσον της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει τα πάντα. Εξισώνει τους πάντες μεταξύ τους στο επίπεδο της ατομικής ιδιοκτησίας και θέτει σε λειτουργία το κεφάλαιο υπό τους όρους που υποτίθεται συμφέρουν τους εργάτες. Ως σύστημα λαϊκής εξουσίας, δίνει τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να χρησιμοποιεί τα κρατικά μέσα με τον τρόπο που να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.
Ως νεοεφευρεθέν σύστημα, που δεν αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία —η οποία έρχεται από τα βάθη των αιώνων και αφορά όλα τα ζωικά είδη και όχι μόνον το ανθρώπινο— απαιτεί επανάσταση για να εφαρμοστεί, εφόσον μόνο με τη βία οι ιδιώτες μπορούν να αποστερηθούν τις περιουσίες τους. Ως σύστημα, που στηρίζεται σε μη φυσικά δεδομένα για την ανθρώπινη φύση, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει.
Σοσιαλισμός.
Ο σοσιαλισμός είναι η ενδιάμεση ιδεολογία. Αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία, αλλά θέλει ανάλογο ρόλο και από την πλευρά του κράτους. Θέλει το κράτος ιδιοκτήτη και διαχειριστή μεγάλου όγκου κεφαλαίου, ώστε να μπορεί με τον τρόπο αυτόν να ελέγχει υποτίθεται την ασυδοσία τού ιδιωτικού κεφαλαίου. Ως ιδεολογία αναγνωρίζει επίσης καί τις τρεις μορφές κεφαλαίου και τις προστα­τεύει με όλα τα μέσα. Αναγνωρίζει τη λειτουργία του εμπορίου σαν ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Έμποροι διακινούν τα προϊόντα μέσα στην αγορά του.
Ο σοσιαλισμός είναι η αγαπημένη ιδεολογία της αστικής τάξης-"ιχνηλατών". Γιατί; Γιατί της δίνει τη δυνατότητα να "φλερτάρει" την εργατική τάξη και να μην έρχεται σε σύγκρουση με την κεφαλαιο­κρατία. Της δίνει τη δυνατότητα να μονοπωλεί την εξουσία με τις ψήφους των εργατών και να μην ελέγχεται από τους κεφαλαιο­κράτες. Δεν απαιτεί επανάσταση η εφαρμογή της, γιατί δεν στερεί από κανέναν την ιδιοκτησία. Στηρίζεται στο γεγονός ότι με δημό­σιους πόρους αναπτύσσει δημόσιο κεφάλαιο και δεν στερεί από τους ιδιώτες το δικό τους.
Η ύπαρξη του τεράστιου δημοσίου κεφαλαίου δίνει τη δυνατό­τητα στην αστική τάξη να το διαχειρίζεται σαν ταξική της ιδιοκτησία και να εισπράττει πλούτο. Αυτό τον πλούτο μπορούν στη συνέχεια τα μέλη της να τον κεφαλαιοποιούν και να εισέρχονται στην ανώτατη οικονομική κοινωνική τάξη.
Ο σοσιαλισμός βολεύει τους αστούς, γιατί αποτελεί ένα "ερμα­φρό­διτο" σύστημα. Ο "κομμουνισμός" του τους εξασφαλίζει στο βασικό επίπεδο της επιβίωσης με μια ισχυρή κρατική θέση από τις χιλιάδες που δημιουργούν και μοιράζονται μεταξύ τους και ο "καπιταλισμός" του τους κεφαλαιοποιεί τη διαφθορά τους. Είναι ένα σύστημα το οποίο παρέχει την εξουσία στους αστούς και τους δίνει τη δυνατότητα να εκβιάζουν τις κοινωνικές τάξεις και να "ρυθμίζουν" τις συμπεριφορές τους πάντα προς το δικό τους όφελος. Με την κρατική εξουσία απειλούν την κεφαλαιοκρατία με στάση των εργατών και με την ίδια εξουσία απειλούν την εργατική τάξη για μη υποστήριξή της στα αιτήματά της.
Ο Υδροχοϊσμός των ανθρώπων,
που θα καταστρέψει τους "-ισμούς" των "ειδών".
Ο Υδροχοϊσμός είναι η ιδεολογία των ανθρώπων.
Ο Υδροχοϊσμός είναι η νεότερη ιδεολογία που έχει εμφανιστεί. Αναγνωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου ανεξάρτητα από την ταυτότητα του ιδιοκτήτη. Αναγνωρίζει τόσο την ιδιωτική όσο και τη δημό­σια περιουσία. Στο σημείο αυτό μοιάζει τόσο με τον καπιτα­λι­σμό όσο και με τον σοσιαλισμό. Στο σημείο όπου διαφοροποιείται από τις ιδεολογίες αυτές, αυτό έχει σχέση με τις μορφές του κεφαλαίου τις οποίες αναγνωρίζει. Ο Υδροχοϊσμός αναγνωρίζει μόνον τις δύο υλικές μορφές του κεφαλαίου. Είτε το κεφάλαιο-γη είτε το κεφάλαιο-βιομηχανία.
Την άυλη μορφή του κεφαλαίου δεν την αναγνωρίζει ως κεφάλαιο και άρα δεν αναγνωρίζει την έννοια της οικονομικής εκμετάλλευσής του. Δεν αναγνωρίζει την "παραγωγή" των αστών. Επίσης δεν αναγνωρίζει το "δίκαιο" του εμπορίου και δεν το δέχε­ται ως ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει τις ιδιότητες του κεφαλαιοκράτη και του εμπόρου στους αστούς, αναγκαστικά στο κατώτερο επίπεδο δεν θεωρεί ότι πρέπει οι όμοιοί τους να αποτελούν ειδική μερίδα εργαζομένων. Είτε "χέρια" βάζει κάποιος στην παραγωγή είτε "μυαλό", τα ίδια πρέπει να πληρωθεί. Απλά τα "χέρια" σε στέλνουν στον τόρνο και το "μυαλό" στο σχεδιαστήριο.
Ο Υδροχοϊσμός θεωρεί ότι η ανθρώπινη γνώση αποτελεί πανανθρώπινη κληρονομιά και ανήκει από κοινού σε όλους τους λαούς και σε όλους τους ανθρώπους. Ως ιδεολογία φιλοδοξεί να γίνει η αγαπημένη ιδεολογία των ανθρώπων. Θέλει να συγκρου­στεί με τις ιδεολογίες των κοινωνικών "ειδών" και να απαλλάξει την κοινωνία από την παθογένειά τους.
Αυτός είναι που ως ιδεολογία έχει το "καθήκον" να αποτελειώ­σει το "είδος" των κυρίαρχων πλέον "ιχνηλατών". Αυτός γνωρίζει πού βρίσκονται και γιατί είναι παγιδευμένοι οι "ιχνηλάτες". Αυτός θα οργανώσει το τελευταίο μεγάλο "κυνήγι" του ανθρώπου. Ως ιδεολογία απεχθάνεται τα ανθρώπινα "είδη" και τις ιδεολογίες τους. Ο Υδροχοϊσμός δεν αποτελεί ιδεολογία κανενός "είδους". Αφορά εξίσου τους κεφαλαιοκράτες, τους αστούς και τους εργάτες. Τους συμφέρει όλους και απευθύνεται σε όλους. Έχει μια συγκεκριμένη άποψη περί των ρόλων των ανθρώπων μέσα στην οικονομία και μέσα εκεί τους περιορίζει.
Ο Υδροχοϊσμός υπόσχεται να κάνει όλους τους ανθρώπους πλούσιους. Εστιάζουμε στην έννοια του πλούσιου ανθρώπου συνει­δητά και όχι εξαιτίας κάποιου λαϊκισμού, προκειμένου να παρασύρουμε ανθρώπους στην άποψή μας. Μιλάμε για πλούσιους ανθρώπους και όχι για ευημερούσες κοινωνίες, όπως κάνουν συνήθως οι ιδεολογίες, για τον εξής απλό λόγο. Η έννοα της ευημερίας για μια κοινωνία είναι έννοια σχετική. Μπορεί να ευημερούν μέσα σ' αυτήν οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι. Μια ευημερούσα κοινωνία μπορεί να είναι πλούσια μόνο για τον εαυτό της και τους "κολλητούς" της. Μια ευημερούσα κοινωνία εμπε­ριέχει μέσα της και φτωχούς, ενώ μια κοινωνία πλουσίων είναι πάντα ευημερούσα.
Τη φτώχεια των ανθρώπων φοβόμαστε, γιατί αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των προβλημάτων. Όπου υπάρχει φτώ­χεια, υπάρχει "φτηνή" ανθρώπινη ζωή και άρα έγκλημα. Το έγκλη­μα καθιστά την ύπαρξη κατασταλτικών μηχανισμών απαραίτητη και αυτό από μόνο του παραδίδει σε ομηρία ολόκληρη την κοινωνία. Στην ομηρία των ισχυρών, οι οποίοι θα παραβούν τον νόμο, για να εκμεταλλευτούν τη δύναμη των μηχανισμών για το "κάτι" παρα­πά­νω. Στην ομηρία των φτωχών, που θα παραβούν τον νόμο επίσης για το "κάτι" παραπάνω. Αρκεί λοιπόν μια δυσκολία να ενεργο­ποιήσει ένστικτα και ο εφιάλτης είναι έξω από τις πόρτες μας.
Αντίθετα σε κοινωνίες πλουσίων τα πάντα είναι πιο ήπια και εξελίσσονται πιο "αργά", γιατί δεν υπάρχουν μονίμως ενεργο­ποιη­μένα ένστικτα. Σε κοινωνίες πλουσίων πάντα υπάρχει απόθεμα πλούτου, για να εξασφαλιστεί χρόνος που θα επιτρέψει στην κοινωνία να αντιδράσει σε μια δυσκολία με γνώμονα την ευφυΐα και όχι το ένστικτο. Ο χρόνος είναι ο ακριβός σε μια τέτοια περί­πτωση, γιατί οι ανάγκες του ανθρώπου είναι τόσο επιτακτικές και καθοριστικές, που, όταν δεν υπάρχει χρόνος, το λάθος είναι πάντα άμεσο. Σε τέτοιες κοινωνίες η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ "ακριβή" και κανένας δεν ρισκάρει τίποτε. Το "κάτι" παραπάνω ποτέ δεν αξίζει κανένα ρίσκο. Το ήδη "κεκτημένο" είναι υπερβολικά πολύ­τιμο, για να τεθεί σε ρίσκο.
Ο Υδροχοϊσμός όλα αυτά τα γνωρίζει. Γι' αυτόν τον λόγο μάχεται να κάνει πλούσιους όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία και οτιδήποτε μπορεί να τους διαχω­ρίζει μεταξύ τους. Πώς θα το κάνει αυτό; Θυμίζοντάς τους αυτό το οποίο ξέχασαν. Θυμίζοντάς τους τον λόγο που ξεκίνησαν το "κυνήγι". Κυνηγάς πάντα για τη λεία. Συμμετέχεις στην ομάδα για το κέρδος. Αυτοπεριορίζεσαι μέσα στην ομάδα για το μερίδιό σου. Δεν κυνηγάς από χόμπι και δεν συμμετέχεις στην ομάδα για να πάρεις ρόλο "αξιωματούχου".
Όσο κι αν αυτό που θα πούμε ακούγεται παράξενο, τα πάντα είναι εύκολα στην εφαρμογή τους, άσχετα αν οι κλίμακες είναι τεράστιες. Γιατί; Γιατί ο Υδροχοϊσμός δεν έρχεται να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, ώστε να απαιτήσει νέο κόπο και να δώσει νέους "ρόλους" στους ανθρώπους. Δεν έρχεται να τους βάλει σε μια νέα εργασία, υποσχόμενος μια νέα μοιρασιά, πιο δίκαιη από αυτήν των προηγουμένων. Ο Υδροχοϊσμός έρχεται να μοιράσει αυτά τα οποία ήδη έχουν δημιουργηθεί. Έρχεται να μοιράσει τους καρπούς των κόπων των "ειδών".
Όταν όμως υπάρχει πλούτος συγκεντρωμένος, μπορεί να γίνει αυτόματα η μοιρασιά. Μια στιγμή αρκεί, για να γίνει ο φτωχός άνθρωπος πλούσιος. Δεν υπάρχει καθυστέρηση. Δεν υπάρχει "επένδυση" χρόνου. Παίρνεις το μερίδιό σου και αν αυτό είναι μεγάλο, είσαι αυτόματα πλούσιος. Αυτό είναι το πλεονέκτημα του Υδροχοϊσμού. Μοιράζει από τα έτοιμα. Η "λεία" της ανθρωπότητας είναι τεράστια και είναι αρκετή για όλους. Στα χιλιάδες χρόνια που αυτή "κυνηγά", έχει συγκεντρώσει ένα τεράστιο απόθεμα "λείας".
Το μόνο που απαιτεί η κατάσταση είναι να γνωρίζει ο άνθρω­πος τι συμβαίνει και βέβαια να γνωρίζει για τον δικό του ρόλο. Πρέπει να καταλάβει τι κάνει και γιατί το κάνει. Πρέπει να κατα­λάβει τι δικαιούται και τι τον συμφέρει να πάρει από την κοινή δραστηριότητα. Πρέπει να γνωρίζει γιατί "κυνηγά" και τι τον συμφέρει να πάρει από το "κυνήγι". Κυνηγάς ως άνθρωπος, για να ζήσεις ως άνθρωπος. Δεν κυνηγάς σαν "είδος", για να ζήσεις σαν τέτοιο. Αυτό είναι το ζητούμενο. Απλά φτάσαμε στο σημείο να χρειάζεται να εξηγούμε και τα προφανή, γιατί η πανανθρώπινη σύγχυση είναι τεράστια και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα.
Ο Υδροχοϊσμός, για παράδειγμα, δεν υπόσχεται ότι θα τους κάνει όλους κεφαλαιοκράτες. Η έννοια του κεφαλαιοκράτη είναι "ρόλος". Είναι ο ρόλος του "τοξότη". Δεν έχει νόημα να γίνουμε όλοι κεφαλαιοκράτες. Δεν μπορούμε ν' αποκτήσουμε όλοι από ένα εργοστάσιο και να καθόμαστε να το βλέπουμε. Το εργοστάσιο, για να παράγει πλούτο, πρέπει να λειτουργήσει και άρα χρειάζεται εργάτες. Ακόμα δηλαδή και αν μέσω θαύματος θα μπορούσαμε να πάρουμε όλοι από ένα εργοστάσιο, δεν θα μας συνέφερε να το πάρουμε, γιατί θα ήμασταν πάλι φτωχοί.
Εδώ βρίσκεται η παρανόηση του σύγχρονου ανθρώπου. Παρ' όλη τη γνώση του, δεν μπορεί να διαχωρίσει την έννοια του κεφα­λαίου από αυτήν του πλούτου. Λειτουργεί ως πρωτόγονος, γιατί χρησιμοποιεί τα δεδομένα της οικονομίας των πρωτόγονων. Το κεφάλαιο είναι το μέσον, που από την λειτουργία του παράγονται προϊόντα. Το προϊόντα είναι αυτά τα οποία συνδέονται με τον πλούτο. Το κεφάλαιο λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτά. Ένα κεφάλαιο που δεν λειτουργεί, δεν παράγει προϊόντα και άρα δεν παράγει πλούτο. Ένας κεφαλαιοκράτης, που δεν εργάζεται στο κεφάλαιό του, είναι φτωχός.
Ένα τεράστιο εργοστάσιο που δεν λειτουργεί, δεν σε κάνει πλούσιο. Ένα τεράστιο φέουδο που δεν καλλιεργείται, δεν σε κάνει πλούσιο. Το κεφάλαιο προϋποθέτει εργασία για να παράγει πλούτο. Ταυτόχρονα το κεφάλαιο δεν αποτιμάται απευθείας σε πλούτο. Ένας κεφαλαιοκράτης μπορεί το κεφάλαιό του να μην το πουλάει για όλα τα πλούτη του κόσμου και κάποιος άλλος όμοιός του μπορεί και να δώσει το ίδιο κεφάλαιο δωρεάν. Στην κρίση του ιδιοκτήτη βρίσκεται η αξία του κεφαλαίου. Στις οικονομικές συγκυ­ρίες βρίσκεται η αξία του κεφαλαίου. Καμία απευθείας σύνδεση με τον πλούτο.
Σε αντίθεση με το κεφάλαιο, η έννοια του προϊόντος είναι από­λυτα συνδεδεμένη με την έννοια του πλούτου. Το προϊόν πάντα αποτιμάται σε πλούτο. Η κατοχή του προϊόντος είναι πλούτος. Το προϊόν, δηλαδή, για να είναι τέτοιο, έχει πάντα μια τιμή και ο κάτοχος μεγάλων ποσοτήτων προϊόντων είναι πάντα πλούσιος, είτε εργάζεται είτε όχι. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να εισπράξει σε χρήμα τον πλούτο που αντιπροσωπεύει η "πραμάτειά" του σε τιμές εκ των προτέρων γνωστές και απόλυτα καθορισμένες.
Η σύγχυση μεταξύ κεφαλαίου και πλούτου προκύπτει από την άγνοια. Μια άγνοια, η οποία, όσο κι αν αυτό φαίνεται τραγικό, είναι μια άγνοια που μόνον τους κλέφτες δεν διακρίνει. Μόνον οι κλέφτες κατανοούν την οικονομική πραγματικότητα, χωρίς να έχουν αποφοιτήσει από το Χάρβαρντ. Δεν είδαμε κλέφτη να πηγαί­νει σε ένα αγρόκτημα και να κλέβει δένδρα, για να γίνει πλούσιος ως γεωργός. Δεν είδαμε κλέφτη να πηγαίνει σε ένα εργοστάσιο και να κλέβει τόρνους, για να γίνει πλούσιος ως βιομήχανος.
Ο κλέφτης θέλει να γίνει πλούσιος και πηγαίνει κατ’ ευθείαν στη "λεία". Θέλει να πάρει απευθείας τον πλούτο του γεωργού ή του βιομηχάνου. Πηγαίνει στους καρπούς του κεφαλαίου τους, είτε αυτοί έχουν μορφή χρημάτων είτε μορφή προϊόντων. Το κεφάλαιο δεν τον ενδιαφέρει, γιατί δεν έχει στόχο να γίνει κεφαλαιοκράτης. Πλούσιος θέλει να γίνει γρήγορα και χωρίς δουλειά.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για λανθασμένες συμπεριφορές, οι οποίες βασίζονται σε δεδομένα πρωτόγονων οικονομιών. Επί αιώνες ο άνθρωπος ονειρευόταν ν' αποκτήσει κεφάλαιο, γιατί αυτό ήταν ένας μονόδρομος για τον πλούτο. Ήταν μονόδρομος, γιατί στις πρωτόγονες οικονομίες μόνον μέσω αυτού μπορούσες να παράγεις προϊόντα και να εισπράξεις από την αγορά πλούτο, ο οποίος θα σου επέτρεπε να καταναλώνεις προϊόντα άλλων και άρα να ζεις ως πλούσιος.
Ήταν μονόδρομος, γιατί σε άλλη περίπτωση το μόνο που σου απέμενε ως μέσον για να εισπράξεις πλούτο ήταν η εργασία σου. Σε έναν κόσμο όμως, που η ανθρώπινη ζωή δεν είχε αξία, ανά­λογα αποτιμούνταν και η εργασία. Το βασικό κεφάλαιο, δηλαδή, που είναι η ανθρώπινη "παραγωγή", κοστολογούνταν πάμφθηνα και σπάνια έδινε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να ξεφύγει από τα όρια της επιβίωσης.
Η "αμνησία" της ανθρωπότητας στο σημείο αυτό προκλήθηκε από το σοκ της τεράστιας ατομικής ιδιοκτησίας σε μια μορφή κεφαλαίου, που δεν έφτανε για όλους. "Ξέχασε" ποιο ήταν το ζητούμενο του ομαδικού κυνηγιού. Η "λεία" είναι πάντα ο πλούτος. Το "θήραμα" είναι ο στόχος. Δεν είναι το "τόξο" ο στόχος. Δεν είναι η γνώση ο στόχος. Με λίγα λόγια δεν πας στο "κυνήγι" ούτε για ν' αποκτήσεις "τόξο" ούτε για ν' αποκτήσεις εμπειρία "ιχνη­λά­τη". Για τη "λεία" πας. Το "θήραμα" σε ενδιαφέρει και συνεργά­ζεσαι με άλλους ανθρώπους για να το αποκτήσεις. Οι άλλοι αν­θρω­ποι μπορεί να έχουν "τόξα" ή γνώσεις "ιχνηλατών", αλλά αυτό δεν σε ενδιαφέρει. Σε ενδιαφέρει ο στόχος, που είναι το "θήραμα". Σε ενδιαφέρει ο πλούτος, που ταυτίζεται με το "θήραμα".
Γιατί; Γιατί ο πλούτος σου επιτρέπει να ζεις ως άνθρωπος. Ο πλούτος σου επιτρέπει να αγοράζεις τα προϊόντα που έχεις ανάγκη. Αν αυτόν τον πλούτο τον εξασφαλίζεις ως "τοξότης" ή ως "ιχνηλάτης" ή ως "περιπατητής", ελάχιστα σε απασχολεί. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορούμε —και σίγουρα δεν μας συμφέρει ως ομάδα— να γίνουμε όλοι "τοξότες", τι κάνουμε; Εργαζόμαστε στο δικό τους κεφάλαιο, ώστε να το κάνουμε αποδοτικό και άρα πλουτοφόρο και μοιραζόμαστε αυτόν τον πλούτο, για να γίνουμε όλοι πλούσιοι. Είτε ως "ιχνηλάτες" είτε ως "περιπατητές", αγωνι­ζόμαστε, για να επιβιώνουμε όχι απλά άνετα αλλά με πολυτέλειες.
Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Η επίτευξη του στόχου, για τον οποίον η ανθρωπότητα μπήκε στην κόλαση για χιλιάδες χρόνια. Η επίτευξη του στόχου της πολυτελούς επιβίωσης. Άρα αυτό το οποίο πρέπει να διευθετήσουμε είναι το οικονομικό μέρος της ζωής του ανθρώπου. Το μερίδιο του ανθρώπου από την κοινή πανανθρώ­πινη προσπάθεια. Του κάθε ανθρώπου. Πρέπει να ζει ο κάθε άνθρω­πος ως πλούσιο μέλος μιας πλούσιας "κυνηγητικής" ομά­δας. Πρέπει να ζει ως επιτυχημένος συμμέτοχος στην "επιτυχία" της.
Είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Βεβαίως. Γιατί; Γιατί το κέρδος του "τοξότη" και ο μισθός του "περιπατητή" είναι οι μόνοι βασικοί και αναπόφευκτοι παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν τις τιμές των προϊόντων. Ο κόπος του "περιπατητή" μετατρέπει σε πολύτιμα προϊόντα φτηνές και ταπεινές πρώτες ύλες. Το θέμα είναι να γνωρίζει κάποιος, γιατί αυτά τα προϊόντα, που προκύπτουν από τη φτηνή εργασία του εργάτη και από τις φτηνές πρώτες ύλες, γίνονται πανάκριβα και άρα απρόσιτα για τους πολλούς. Εκεί βρίσκεται το όλο πρόβλημα.
Ποιος το δημιουργεί; Οι "ιχνηλάτες" και όχι οι "τοξότες". Οι αστοί και όχι οι κεφαλαιοκράτες. Κάποτε μπορεί για τη φτώχεια του ανθρώπου να έφταιγαν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά σήμερα φταίνε μόνον οι αστοί. Ο κεφαλαιοκράτης απλά θέλει να πουλάει το προϊόν του με ένα συγκεκριμένο κέρδος. Δικαιούται το κέρδος, γιατί δεσμεύει τεράστια περιουσία γι' αυτό το κέρδος. Περιουσία, που, αν την ρευστοποιούσε, θα γινόταν πλούσιος και άρα θα ζούσε χωρίς να εργάζεται. Περιουσία, που, αν την ρευστοποιούσε, θα ζημίωνε την κοινωνία η απουσία της. Οι "ιχνηλάτες" όμως τον έχουν παγιδευμένο. Γιατί; Γιατί μόνον έτσι εξασφαλίζουν το κέρδος του συνεταίρου. Εξασφαλίζουν πλούτη κεφαλαιοκράτη, χω­ρίς να διαθέτουν κεφάλαιο. Δημιουργούν ένα σύστημα, το οποίο προστατεύει το δικό τους "κεφάλαιο", που είναι η γνώση.
Αν ο σύγχρονος κεφαλαιοκράτης δεν έχει γνώση ανταγωνι­στική για το προϊόν του και άρα αν δεν έχει συνεταίρους καλούς και άρα ακριβούς "ιχνηλάτες", κλείνει το εργοστάσιό του όσο σύγχρονο κι αν είναι αυτό. Στη σημερινή αγορά μόνον ο καλύ­τερος επιβιώνει. Το καλύτερο εργοστάσιο του κόσμου μπορεί να κλείσει, αν τα προϊόντα του βρεθούν πίσω από τον ανταγωνισμό. Το ισχυρότερο κεφάλαιο του κόσμου μπορεί να καταστραφεί, αν ο "τοξότης" δεν συμβιβαστεί με τον εκβιασμό των "ιχνηλατών" υπαλλήλων του. Ταυτόχρονα οι "ιχνηλάτες", μέσω των πνευμα­τι­κών δικαιωμάτων, λειτουργούν και ως "τοξότες", εφόσον πουλάνε "πατέντες" και άρα κεφάλαιο.
Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Γιατί; Γιατί η τιμή του προϊόντος πρέ­πει να καλύψει τις απαιτήσεις πολλών κεφαλαιοκρατών. Ενώ θεωρητικά ο παραγωγός είναι ένας και όλοι οι υπόλοιποι είναι εργαζόμενοι, ξαφνικά οι παραγωγοί γίνονται πιο πολλοί από τους εργαζόμενους.
Θα πάρουμε για παράδειγμα ένα προϊόν σύμβολο πολυτέλειας, για να δούμε τον λόγο που είναι απρόσιτο. Έστω ότι έχουμε απέναντί μας ένα Ferrari. Ένα ονειρεμένο αλλά απρόσιτο για τους πολλούς προϊόν. Γιατί είναι απρόσιτο; Θεωρητικά ένας είναι ο παραγωγός και γύρω από αυτόν είναι οι εργάτες που το κατασκευάζουν. Η πρώτη ύλη του είναι πάμφθηνη. Δεν έχει παραπάνω σίδερο απ' όσο έχει μια κοινή ξυλόσομπα. Δεν έχει παραπάνω πλαστικό απ' όσο έχει μέσα στο σπίτι του ένας φτωχός άνθρωπος. Δεν έχει παραπάνω δέρμα απ' όσο έχουν μερικά δερμάτινα μπουφάν; Υπάρχει εργαζόμενος άνθρωπος —όσο φτωχός κι αν είναι— που δεν μπορεί να τα αγοράσει όλα αυτά; Ενώ όμως μπορεί να τα αγοράσει όλα αυτά, δεν μπορεί να αγοράσει το Ferrari.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Μόνον θεωρητικά ο παραγωγός του είναι ένας. Χιλιάδες παραγωγοί είναι αυτοί οι οποίοι παίρνουν μερίδιο από αυτό το προϊόν. Παραγωγός είναι ο "ιχνηλάτης", που σχεδίασε τα φρένα του. Παραγωγός είναι ο "ιχνηλάτης", που σχεδίασε τη μηχανή του. Χιλιάδες πατέντες έχει ένα τέτοιο προϊόν και άρα χιλιάδες ιδιοκτήτες διαφορετικών κεφαλαίων, τα οποία πρέπει να αποδώσουν πλούτο στους ιδιοκτήτες τους. Πλούτο όμως ο οποίος πρέπει να εισπραχθεί από ένα και μόνον προϊόν. Όλοι αυτοί οι "παραγωγοί", για να μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν, στριμώχνουν τον πραγματικό παραγωγό και τους εργάτες του.
Τον παραγωγό τον στριμώχνουν με τον σχεδιασμό. Τον εκβιάζουν. Τον αναγκάζουν να ζητά από την αγορά τεράστια ποσά, γιατί έχουν φτιάξει ένα σύστημα, το οποίο του επιτρέπει σήμερα να είναι παραγωγός και αύριο, αν χάσει την ανταγωνιστικότητά του, το απαγορεύει. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι παραγωγός αυτο­κινή­των, αλλά παραγωγός Ferrari. Αν αυτά πάψουν να είναι τα καλύτερα αυτοκίνητα και άρα αν πάψει αυτός να ταΐζει τους ακριβό­τερους "ιχνηλάτες", θα πάψει να είναι παραγωγός. Το εργο­στάσιό του όσο σύγχρονο κι αν είναι, θα γίνει ένας σωρός άχρη­στων σιδερικών. Πρέπει να μαζέψει όσα περισσότερα χρή­μα­τα μπορεί από την αγορά, για να επιβιώσει από τον ανταγωνισμό των αντιπάλων του, οι οποίοι κάνουν τα ίδια.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες τα προϊόντα δεν παραδίδονται στους καταναλωτές απευθείας. Παραδίδονται σε ενδιάμεσους κερδοσκόπους εμπό­ρους. Αυτοί επιβαρύνουν την κατάσταση ακόμα πιο πολύ. Γιατί; Γιατί θέλουν, κάθε φορά που παίρνουν τα προϊόντα στα χέρια τους, να βγάζουν κέρδη ίσα αν όχι μεγαλύτερα από αυτά που βγάζουν όλοι οι προηγούμενοι μαζί. Κάθε νέο εμπορικό "χέρι", που παρεμβάλλεται μέχρι το προϊόν να φτάσει στον καταναλωτή, αυξάνει την τελική του τιμή.
Επειδή οι έμποροι είναι πονηροί και γνωρίζουν να διαχειρί­ζονται την αγορά, καταστρέφουν τα πάντα. Δημιουργούν συνθήκες έλλειψης, για να την εκβιάζουν. Μετατρέπουν ταπεινά προϊόντα σε σύμβολα "επιτυχίας", παρασέρνοντας τους καταναλωτές. Προσθέ­τουν κόστος εκεί όπου αυτό δεν πρέπει να υπάρχει. Από ένα προϊόν θα εισπράξουν κέρδη ακόμα και οι πιο απίθανοι παρά­γοντες. Μέσα στο κόστος του αυτοκινήτου θα μπει και ο μισθός ενός κομμωτή, εφόσον πρέπει να χτενιστεί το μανεκέν που θα το διαφημίσει. Μεταλλειολόγοι, μεταλλωρύχοι, μηχανολόγοι, αερο­δυναμι­στές, τορναδόροι, συγκολλητές, κομμωτές, διαφημίστριες, τραγουδιστές, σκιτσογράφοι και μανεκέν, θα πρέπει να πληρω­θούν από το ίδιο προϊόν.
Αυτός είναι ο παραλογισμός της σύγχρονης παραγωγής. Της παραγωγής των "ιχνηλατών", που θέλουν να λυμαίνονται το σύνολο της αγοράς στο σύνολο των προϊόντων, άσχετα με το δικό τους "επιστημονικό" αντικείμενο. Όταν λοιπόν ο Υδροχοϊσμός ισχυ­ρί­ζεται ότι μπορεί να κάνει όλους τους ανθρώπους πλούσιους, τι εννοεί; Να τους δώσει πρόσβαση σε όλα τα προϊόντα και άρα να εξαφανίσει όλους τους ενδιάμεσους παράγοντες που τα κάνουν απρόσιτα. Όλους τους παράγοντες που παρεμβάλλονται μεταξύ της παραγωγής και του καταναλωτή. Όλους αυτούς που πιο πάνω τους θεωρήσαμε απίθανους παράγοντες. Όλους αυτούς που δεν συμ­μετέχουν στην παραγωγή του προϊόντος, αλλά στην "παρουσία­σή" του.
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να κάνουμε μια διευκρίνιση, γιατί μέσα στα "πολλά" έχουμε χάσει και τη λογική μας. Φτάσαμε στο σημείο να μην γνωρίζουμε ούτε καν τι θέλουμε. Στο σημείο να μην γνωρίζουμε το περιεχόμενο βασικών εννοιών. Μια από αυτές τις έννοιες είναι η έννοια του "πλούσιου".
Τι σημαίνει "πλούσιος"; Πλούσιος είναι αυτός ο οποίος μπορεί να καταναλώσει το σύνολο των αγαθών που έχει ανάγκη, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα. Πλούσιος είναι αυτός ο οποίος δεν στερείται τίποτε. Αυτός ο οποίος δεν έχει μόνιμα μπροστά του ένα δίλημμα. Αυτός ο οποίος δεν κινδυνεύει με στέρηση, εξαιτίας μιας ατυχούς επιλογής στις προτεραιότητές του. Πλούσιος είναι ένας πολύ υψηλόμισθος εργαζόμενος. Ένας εργαζόμενος, ο οποίος με τον μισθό του μπορεί να κάνει τα "πάντα" και να καταναλώσει τα "πάντα".
Εδώ είναι το πρόβλημα. Όταν λέμε τα "πάντα" μιλάμε πάντα για προϊόντα. Μιλάμε για οτιδήποτε παράγεται από τον άνθρωπο μέσω του κεφαλαίου. Από ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο μέχρι το πιο ασήμαντο αγαθό. Πλούσιος είναι αυτός ο οποίος μπορεί με την εργασία του να έχει πρόσβαση σε όλα τα προϊόντα. Τι είναι όμως προϊόν;
Προϊόν δεν είναι ένα μοναδικό έργο τέχνης. Προϊόν δεν είναι ένα μοναδικό οικόπεδο. Προϊόν δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να έχει μοναδική αξία, εξαιτίας της μοναδικότητάς του. Αυτά, αν υποθέσουμε ότι είναι προϊόντα, αφορούν τους μεγιστάνες και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν ενδιαφέρει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Αφορά κάθε φορά τον έναν μεγιστάνα που θα το αποκτήσει. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε μεγιστάνες είτε όχι, δεν θα το αποκτήσουν και άρα βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς επίπεδο. Εμάς μας ενδια­φέρει αυτό το κοινό επίπεδο να είναι επίπεδο πλουσίων για όλα τα πραγματικά προϊόντα.
Έτσι κι αλλιώς εμείς υποτιμούμε τα "μοναδικά" αποκτήματα. Κανένας μεγιστάνας δεν έγινε περισσότερο ευτυχής με μέσον τα μοναδικά αποκτήματά του. Το να έχεις έναν πίνακα του Νταλί στο σπίτι σου, δεν σημαίνει ότι βελτιώνεται η ποιότητα ζωής σου. Τα προϊόντα την βελτιώνουν και τα προϊόντα παράγονται με ρυθμούς, που δεν τα κάνουν μοναδικά. Αν κάποιοι έχουν ανάγκη το πίνακα του Νταλί, μπορεί αυτός να γίνει προϊόν με εκατομμύρια αντί­γραφά του.
Αυτό που έχει για μας σημασία είναι ν' αλλάξουμε τις συνθήκες που σήμερα κάνουν τα προϊόντα απρόσιτα. Να μετατρέψουμε τον μισθό του εργαζόμενου σε ποσότητα πλούτου, που θα του επιτρέπει να ζει πολυτελώς. Μπορεί να γίνει αυτό; Βεβαίως. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής παράδειγμα. Ποιος είναι σήμερα πλούσιος, χωρίς να διαθέτει ιδιόκτητο κεφάλαιο; Ένας υψηλό­μισθος. Ποιος είναι από τους πιο υψηλόμισθους σε μια χώρα; Ο ηγέτης της. Πόσα παίρνει ως μισθό για παράδειγμα ο Έλληνας πρωθυπουργός; Πόσα παίρνει δηλαδή ένας πλούσιος;
Με βάση αυτά που γνωρίζουμε παίρνει γύρω στις 9.000.- ευρώ και θεωρείται πλούσιος. Ένα προϊόν-σύμβολο, όπως η Ferrari, σήμερα κοστίζει 200.000.- ευρώ και άρα 200000/9=22 μήνες εργασίας για έναν πλούσιο για να το αποκτήσει. Ένα προϊόν ανάγκης, όπως είναι ένα πολυτελές σπίτι, σήμερα κοστίζει κοντά στο 1.000.000.- ευρώ και άρα με την ίδια λογική 111 μήνες εργασίας για έναν πλούσιο για να το αποκτήσει. Χωρίς αυτός ο πλούσιος να τρώει, να ντύνεται ή να ταξιδεύει, χρειάζεται 11 χρόνια εργασίας για ν' αποκτήσει αυτά που θεωρεί ένας πλούσιος ότι πρέπει να τα έχει, για να εμφανίζεται ως τέτοιος.
Αν αναλογιστεί κάποιος ότι αυτός ο πλούσιος έχει να πληρώσει υπερτιμημένα και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα που καταναλώνει, είναι μάλλον αξιολύπητος, παρά αξιοζήλευτος. Θα δουλεύει μια ζωή, χωρίς να καταφέρει να ξεφύγει από τα βασικά. Βασικά θεωρούμε για έναν άνθρωπο ένα καλό σπίτι ή ένα ανάλογο αυτοκίνητο. Το ότι κάποιοι τα στερούνται αυτά τα βασικά, δεν σημαίνει τίποτε. Αυτός ο άνθρωπος αντιλαμβανόμαστε ότι είναι "επιτυχημένος", εξαιτίας της σχετικότητας και όχι εξαιτίας των απόλυτων μεγεθών. Είναι "πετυχημένος" όχι επειδή τρώει πραγμα­τικά καλά, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι δεν τρώνε καθόλου.
Αυτός είναι ένας "ψευδοπλούσιος" μιας άθλιας οικονομίας. Θα δουλεύει πάντα για τα βασικά, νομίζοντας ότι είναι "πετυχημένος", επειδή απλούστατα βλέπει την "αποτυχία" των άλλων. Θα δουλεύει μάλιστα αγωνιώντας πάντα για τη διατήρηση της "επιτυχίας" του, εφόσον αυτήν θα του εξασφαλίζει αυτά τα οποία εμείς θεωρούμε βασικά. Μια αποτυχία και εύκολα τινάζονται όλα στον αέρα. Μια αποτυχία και όλα τα "δάνεια" θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται. Στη σύγχρονη κοινωνία η απόσταση από τα παλάτια μέχρι τις γέφυρες είναι πολύ μικρή.
Θα πάρουμε τώρα να εξετάσουμε την περίπτωση ενός φτωχού εργαζόμενου. Πόσα παίρνει ένας φτωχός εργάτης ως μισθό; 600.- ευρώ τον μήνα με βάση την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Σήμερα του χρειάζονται πάνω από δέκα ζωές, για ν' αποκτήσει αυτά τα οποία μπορεί έστω και με δυσκολία ν' αποκτήσει ένας πλούσιος. Δεν υπάρχει ούτε η θεωρητική δυνατότητα να τα αποκτήσει, γιατί τα προϊόντα είναι απρόσιτα λόγω της τιμολόγησής τους, η οποία οφείλεται στα πνευματικά δικαιώματα των χιλιάδων παραγωγών και εμπόρων, οι οποίοι παρεμβάλλονται μέχρι να φτάσουν αυτά στην αγορά.
Πού βρίσκεται η αλήθεια της υπόσχεσης του Υδροχοϊσμού; Χωρίς πατέντες και πολλούς παράλληλους παραγωγούς και ενδιάμεσους εμπόρους, ένα Ferrari είναι αδύνατον να ξεπεράσει (με σημερινές τιμές πρώτων υλών, ημερομίσθιων και ένα λογικό κέρδος για τον παραγωγό) τα 5.000.- ευρώ. Άρα δεν μπορεί να ξεπεράσει τους 8 μήνες εργασίας του εργάτη. Χωρίς πατέντες ένα πολυτελές σπίτι είναι αδύνατον να ξεπεράσει τις 30.000.- ευρώ. Άρα δεν μπορεί να ξεπεράσει τους 50 μήνες εργασίας του εργάτη. Σε πέντε χρόνια εργασίας, μέσα σε ένα υδροχοϊκό σύστημα δηλαδή, μπορεί ένας εργάτης ν' αποκτήσει ό,τι σήμερα είναι το όνειρο για έναν πλούσιο, ο οποίος θέλει παραπάνω από τα διπλά­σια χρόνια για να τα αποκτήσει.
Αν αναλογιστεί κάποιος ότι αυτό θα το πραγματοποιεί μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το σύνολο των προϊόντων δεν έχουν υπεραξίες, αντιλαμβανόμαστε και τη διαφορά στην ποιότητα ζωής που αφορά τα καθημερινά. Ποιος είναι πιο πλούσιος; Ο σημερινός "επιτυχημένος" και μοναδικός πρωθυπουργός ή ο αυριανός εργάτης; Όλα αυτά χωρίς κανένα άγχος και χωρίς καμία αγωνία. Τι να φοβηθεί ο εργάτης; Μήπως χάσει την "επιτυχία" του; Το πολύ-πολύ να φοβάται μη γίνει ανάπηρος και χάσει τη δυνατότητα εργασίας του.
Κάναμε καμιά αύξηση στον εργάτη; Κάναμε κάτι μαγικό, για να του υποσχεθούμε πλούτο; Όχι βέβαια. Τα πάντα είναι θέμα διαχείρισης. Αυτός είναι ο λόγος που αναφερόμαστε σε παρα­δείγματα με αριθμούς. Γιατί; Γιατί δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Πάντα η αναλογία μετράει και όχι το απόλυτο μέγεθος. Ένας μισθός της μιας δραχμής είναι δίκαιος, όταν ένα αυτοκίνητο θα κοστίζει οκτώ δραχμές. Μισθός και προϊόντα συνδέονται απευθείας με την έννοια του πλούτου. Η αναλογία μεταξύ αυτών είναι που κάνει κάποιον πλούσιο ή φτωχό και αυτό το αποφασίζει η εξουσία και άρα η διαχείριση.
Αν μια εξουσία αποφασίσει να δώσει σε έναν εργαζόμενο προϊόντα τα οποία έχουν μέσα τους πραγματική αξία ενός χρόνου εργασίας μέσα σε έναν χρόνο εργασίας, τότε η εξουσία αποφασίζει αυτός να είναι πλούσιος. Αν η εξουσία αποφασίσει να δώσει τα ίδια με δεκαπέντε χρόνια εργασίας, τότε αυτός είναι φτωχός. Γιατί; Γιατί εργάζεται δεκαπέντε χρόνια, καταναλώνοντας αυτά που αξίζουν έναν χρόνο εργασίας του και άρα δεκατέσσερα χρόνια εργάζεται χωρίς αμοιβή. Σχεδόν το μισό του παραγωγικού του χρόνου εργάζεται αμισθί. Του κλέβει η εξουσία μέρος της ζωής του, για να το μοιράσει στους εκλεκτούς της.
Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και πόσο γελοίες είναι οι διεκδικήσεις των διαφόρων συντεχνιών των εργαζομένων. Διεκδικούν από μια εξουσία, η οποία τους έχει καταδικάσει στη φτώχεια, ειδική μεταχείριση. Δεν διεκδικούν το δίκιο. Διεκδικούν προνόμια. Με τη διεκδίκησή τους νομιμοποιούν τους ανθρώπους που τους κλέβουν. Γιατί τις θεωρούμε αυτές τις διεκδικήσεις γελοίες; Γιατί δεν μπορούν ν' αλλάξουν τις επιλογές του συστή­ματος.
Η εξουσία έχει αποφασίσει γι' αυτούς να είναι φτωχοί. Είτε είναι εργάτες είτε δημόσιοι υπάλληλοι, είναι καταδικασμένοι από το σύστημα να είναι φτωχοί, γιατί το σύστημα θέλει να κάνει πλούσιους μόνον τους δικούς του ανθρώπους. Θέλει πάντα να έχει ένα "καρότο", για να βρίσκει φανατικούς δούλους. Αυτό δεν το πολεμάνε από κοινού ως εργαζόμενοι, αλλά ζητάνε να είναι λιγό­τερο φτωχοί από κάποιους άλλους. Αν από τον εργάτη κλέβει η εξουσία δέκα χρόνια εργασίας για ένα προϊόν, αυτοί θέλουν να γλιτώσουν ένα εξάμηνο. Αυτό είναι η αύξηση που ζητάνε και όταν την παίρνουν νομίζουν ότι είναι και έξυπνοι. Αυτό εμείς το θεωρούμε γελοιότητα.
Ο Υδροχοϊσμός σ' αυτήν την παγίδα δεν πέφτει. Οι εργαζό­μενοι είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους ως εργαζόμενοι και άρα όλοι δικαιούνται να ζούνε πλούσια. Όλοι ανήκουν στην ίδια "κυνηγε­τική" ομάδα και δικαιούνται το ίδιο "μερίδιο". Εδώ βρίσκεται η απαίτησή μας για αλλαγή διαχείρισης. Κάποτε, όταν το κεφάλαιο ήταν η γη, δεν μπορούσε να γίνει δίκαιη διαχείριση. Το απρό­βλεπτο της παραγωγής της δεν επέτρεπε τη δίκαιη διαχείριση, γιατί δεν την άντεχαν οι φεουδάρχες με τις ασταθείς παραγωγές. Όταν το κεφάλαιο έγινε βιομηχανία, πάλι δεν έγινε δίκαιη διαχείριση, γιατί δεν το επέτρεπαν οι αστοί. Θεωρούσαν ότι δεν ήταν δίκαιο να πάρουν τα ίδια με τους απλούς εργαζόμενους.
Σήμερα μπορεί να γίνει η δίκαιη διαχείριση, γιατί οι κεφαλαιο­κράτες μπορούν να το δεχθούν και οι αστοί είναι πάρα πολλοί και πολύ άνεργοι για ν' αντιδράσουν. Αυτό θέλουμε εμείς και αυτό υποσχόμαστε. Υποσχόμαστε δίκαιη διαχείριση, γιατί θέλουμε τους ανθρώπους πλούσιους. Ακόμα και η διεκδίκηση της εξουσίας θα γίνει ανώδυνα και χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν θα ξεκινήσουμε επανάσταση κι ούτε θ' απειλήσουμε κανέναν. Δεν ζητάμε ούτε στήριξη ούτε αγώνα.
Τα πάντα μπορούν να γίνουν με τις απλές διαδικασίες που γνωρίζουμε. Με τις διαδικασίες της δημοκρατίας. Με τις διαδι­κα­σίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Οι φτωχοί "περιπατητές" είναι η συντριπτική πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία. Αυτοί μπορούν με την ψήφο τους να δώσουν τη διαχείριση σε όποιον τους συμφέρει. Μπορεί να τη δώσουν σ' αυτόν που μπορεί να τους πείσει ότι θα λύσει τα προβλήματά τους.
Αρκεί λοιπόν να δημιουργήσουμε ένα τυπικό κόμμα και η εξουσία αλλάζει χέρια μέσα σε ένα βράδυ. Αλλάζει η διαχείριση. Εμείς αυτό θέλουμε. Να αλλάξει απλά η διαχείριση, για να ζουν οι σημερινοί φτωχοί ως πλούσιοι. Χωρίς καμία αγωνία για την επιβίωση. Χωρίς κανένα άγχος. Δεν δικαιούται ο θεϊκός άνθρωπος να αγωνιά για την επιβίωσή του. Δεν του αξίζει. Δεν του αξίζει να τρώει σκουπίδια. Δεν του αξίζει να οδηγεί αραμπάδες. Δεν του αξίζει να κατοικεί σε τρώγλες. Δεν του αξίζει να ντύνεται με κουρέλια.
Αυτός είναι ο στόχος μας. Να ζει ο άνθρωπος ως πλούσιος και να εργάζεται ως τέτοιος. Μέσα στην παραγωγή πάντα θα υπάρχουν ρόλοι. Η παραγωγή απαιτεί ομαδική δουλειά και έχει μεγάλους στόχους. Πάντα μέσα σ' αυτήν θα υπάρχουν "τοξότες", "ιχνηλάτες" και "περιπατητές". Πάντα μέσα σ' αυτήν θα υπάρχουν ιδιοκτήτες, επιστήμονες και απλοί εργάτες. Αυτοί οι ρόλοι όμως θα ξεκινούν όταν χτυπά ο εργαζόμενος την κάρτα του και θα τελειώνουν τη στιγμή που θα την ξαναχτυπά για να φύγει.
Ποτέ μέσα σ' ένα εργοστάσιο δεν θα είναι ίσοι οι ιδιοκτήτες με τους εργαζόμενους. Ποτέ μέσα σ' ένα εργοστάσιο δεν θα είναι ίσοι οι επιστήμονες με τους εργάτες. Το εργοστάσιο είναι ένα κυνηγε­τικό "πεδίο" με ρόλους. Ο "τοξότης" έχει απαιτήσεις από την ομάδα του, για να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο "ιχνηλάτης" πρέπει να δίνει εντολές στον "περιπατητή", για να φέρει το επιθυμητό αποτέ­λεσμα. Κάποιοι θα διατάζουν και κάποιοι θα υπακούν αναγκαστικά για το καλό της ομάδας.
Αυτή η ανισότητα όμως θα ισχύει για όσο διάστημα υπάρχει το "κυνήγι" της "λείας". Όταν αυτό τελειώνει και εξασφαλίζεται η "λεία", τα μέλη της ομάδας θα παίρνουν τα μερίδιά τους και θα φεύγουν οι "ρολίστες" της παραγωγής ως άνθρωποι στα σπίτια τους. Δεν θα πηγαίνουν στα σπίτια τους ή στις γειτονιές τους με τις "φόρμες" των ρόλων τους. Ο παραγωγός θα πάρει το κέρδος του και όλοι οι υπόλοιποι τους μισθούς τους. Ανεξάρτητα με τον ρόλο που έχει κάποιος στο εργοστάσιο, θα παίρνει τον κοινό μισθό του εργαζομένου. Θα παίρνει κοινό μερίδιο από την κοινή λεία. Απλά πράγματα. Είσαι αυτό το οποίο επιβάλει η λειτουργία της οικο­νομίας να είσαι για κάποιες έξι ώρες της ημέρας. Από εκεί και πέρα βγάζεις τη "φόρμα" του ρόλου και είσαι άνθρωπος.
Το σύνολο των διεκδικήσεων των "ειδών" απλά δεν μας ενδιαφέρει. Εμάς μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να εργάζεται πάνω από έξι ώρες την ημέρα. Ακόμα και οι σημερινές παροχές των εργαζομένων, που εξασφαλίστηκαν με πολύ αίμα και αγώνα, απλά δεν μας ενδιαφέρουν. Δεν μας ενδια­φέ­ρει ούτε να δημιουργήσουμε νέους νόμους ούτε να διατηρή­σουμε τους παλιούς. Γιατί; Γιατί απλά οι εργάτες θα είναι πλούσιοι. Ενδιαφέρει έναν πλούσιο να πάρει επίδομα τοκετού; Ενδιαφέρει έναν πλούσιο να πάρει άδεια; Ενδιαφέρει έναν πλούσιο να πάρει επίδομα ασθενείας; Καλά να είναι ο άνθρωπος, να ξαναγυρίσει στην εργασία του.
Όμως, σ' αυτό το οποίο πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία είναι το ασφαλιστικό σύστημα. Ο πλούτος του εργαζόμενου είναι αρκετός, όταν αυτός εργάζεται. Τι γίνεται όμως όταν αυτός θα πάψει να το κάνει; Θα το αφήσουμε σε εκκρεμότητα, ρισκάροντας να το βρούμε μπροστά μας ως κοινωνικό πρόβλημα; Ο άνθρωπος έχει μόνιμες ανάγκες και αυτές τον ακολουθούν μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο άνθρωπος όμως μπορεί να κάνει λανθασμένες εκτιμήσεις ή να αναγκαστεί ν' αντιμετωπίσει καταστάσεις που θα τον βγάλουν από τον προγραμματισμό του. Πλούσιος μπορεί να είναι για να ζει ως τέτοιος, αλλά δεν είναι τόσο πλούσιος, ώστε να χρηματοδοτεί ένα σημαντικό μέρος της ζωής του.
Το ισχυρό ασφαλιστικό σύστημα γι' αυτόν τον λόγο είναι απαραίτητο. Εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, πριν αυτή κληθεί ν' αντιμετωπίσει προβλήματα μεγάλης κλίμακας. Πριν αναγκαστεί να συντηρεί μεγάλες μη παραγωγικές κοινωνικές ομάδες και υπάρξει αντίδραση από αυτούς οι οποίοι θα κληθούν να σηκώσουν τα βάρη της συντήρησής τους. Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει ο εργαζόμενος να καταθέτει εισφορές, για να εξασφα­λίζει την επιβίωσή του κατά τη μη παραγωγική του ηλικία.
Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε και την εξής διευκρίνηση. Μιλάμε συνέχεια για μοίρασμα και πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Τι μοιράζουμε; Τον κόπο ποιών μοιράζουμε; Μοιράζουμε τον κόπο των προηγούμενων. Μοιράζουμε τον κόπο των γονιών μας. Τον κόπο των ζωντανών, που αντιπροσωπεύουν όλες τις προηγούμενες γενιές. Αυτοί δεν πρέπει να φύγουν παραπονεμένοι από αυτήν τη ζωή. Δεν πρέπει να φύγουν αδικημένοι. Πρέπει στο διάστημα που τους απομένει να ζήσουν ως πλούσιοι. Δεν τους κάνουμε χάρη. Τους το χρωστάμε.
Τριανταπέντε χρόνια εισφορών έχουν όλοι αυτοί. Αυτοί με τον κόπο τους και τον ιδρώτα τους έχτισαν ό,τι βλέπουμε γύρω μας. Αυτοί με τον κόπο τους μας εξασφάλισαν αυτά τα οποία θέλουμε σήμερα να μοιραστούμε μεταξύ μας. Σήμερα όλοι αυτοί είναι θεόφτωχοι. Με συντάξεις πείνας προσπαθούν να ζήσουν. Αντι­με­τω­πίζουν καθημερινά καταστάσεις, που τους κάνουν να ντρέπονται και αυτό δεν το δικαιούται κάποιος ο οποίος εργαζόταν σε όλη του τη ζωή. Δεν δικαιούται ένας άνθρωπος, που αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή, να σκέφτεται τι θα φάει και αν θα φάει. Ένας άνθρωπος, που επί χρόνια κατέθετε ένα σημαντικό μέρος του κόπου του σε εισφορές και ταυτόχρονα φορολογούνταν σκληρά.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .